Η Σέριε Α αποτελούσε για πολλά χρόνια ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ, Ρόμα, Νάπολι και πολλές άλλες αποτελούσαν κάποτε ελίτ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ενώ η γειτονική μας χώρα είχε την ευκαιρία να θαυμάσει στα γήπεδα της παίκτες τεράστιου βεληνεκούς, όπως ήταν ο Μάρκο Φαν Μπάστεν, ο Φράνκο Μπαρέζι, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αλλά και πιο πρόσφατα οι Ντελ Πιέρο, Σέεντορφ, Νέντβεντ, Κακά και πολλοί άλλοι. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν.
Από τη προηγούμενη σεζόν, η ιταλική Σέριε Α δέχθηκε ένα τεράστιο πλήγμα. Ποιο ήταν αυτό; Το ότι πλέον μόνο τρεις ομάδες της θα έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται στη κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, καθώς η κακή πορεία των ιταλικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σε συνδιασμό με την διακρή άνοδο που γνωρίζει η Μπουντεσλίγκα είχαν σαν αποτέλεσμα οι Γερμανοί πλέον να εκπροσωπούνται από τέσσερις συλλόγους, παίρνοντας τη θέση της Ιταλίας στην κατάταξη των πρωταθλημάτων.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο αντίκτυπος της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την χώρα έχει επηρεάσει και τον αθλητισμό. Και φυσικά, το ποδόσφαιρο έχει δεχθεί πολλαπλά χτυπήματα. Δεν είναι λίγες οι ομάδες που έχουν οικονομικά προβλήματα. Κάθε άλλο, ολοένα και πληθαίνουν. Η αρχή έγινε πέρσι με την Ίντερ, η οποία αναγκάστηκε να περιορίσει το μπάτζετ της και να προχωρήσει σε πωλήσεις (Ετό) προκειμένου να βρει έσοδα. Φέτος κάτι αντίστοιχο γίνεται στην Μίλαν, η οποία πριν μερικές μέρες έστειλε "πακέτο" τους Ιμπραϊμοβιτς και Τιάγκο Σίλβα στη νεόπλουτη Παρί Σεν Ζερμέν.
Δίχως αμφιβολλία, το ιταλικό πρωτάθλημα έχει χάσει την αίγλη του. Το σκάνδαλο Καλτσιόπολις έκανε τεράστιο κακό στο κύρος της Σέριε Α και τώρα, λόγω της ύφεσης και των λοιπών οικονο μικών προβλημάτων, μεγάλες ομάδες αναγκάζονται να πουλήσουν παίκτες, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο ανταγωνισμός. Πως θα μπορέσει, για παράδειγμα, η Μίλαν να αναπληρώσει τα κενά από τις αποχωρήσεις των προαναφερθέντων; Μάλλον θα καταφύγει σε πιο προσιτά οικονομικές επιλογές. Αυτό όμως θα έχει αγωνιστικό κόστος.
Η μοναδική ομάδα η οποία κινείται με ζωηράδα στο μεταγραφικό παζάρι είναι η Γιουβέντους, η οποία δείχνει και το απόλυτο φαβορί για την νέα σεζόν. Πρωτάθλημα μιας ομάδας, με λίγα λόγια. Ότι θα γίνει και του χρόνου στην Ελλάδα. Και φέτος, η Σέριε Α θα είναι ακόμη πιο φτωχοί, μιας και θρυλικοί παίκτες όπως οι Ντελ Πιέρο, Νέστα, Σεεντορφ δεν θα αγωνίζονται πλέον στην Ιταλία. Τέτοιοι παίκτες δημιούργησαν φιλάθλους. Πλέον είναι όλοι τους παρελθόν. Μόνο οι Τόττι και Πίρλο έχουν μείνει από αυτή τη φουρνιά, επί της ουσίας.
Είναι κρίμα, ένα πρωτάθλημα με τόση μεγάλη ιστορία σαν το ιταλικό, να γνωρίζει τέτοιο ξεπεσμό. Πραγματικά ελπίζω και εύχομαι απλά να περνά μια κρίση και σύντομα να επανέλθει δρυμύτερο. Διότι είναι άσχημο να βλέπεις τη Μίλαν να παίζει Τσάμπιονς Λιγκ και να αποκλείεται από την συμπαθέστατη Τότεναμ. Ή να βλέπεις την κάτοχο του τροπαίου του 2010, Ίντερ, να μένει εκτός Ευρώπης από την Μαρσέιγ, που φέτος απογοήτευσε στη Γαλλία. Να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον...
Το Ιταλικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων (εν αντιθέσει με την Εθνική τους) περνάει κρίση αρκετά χρόνια τώρα. Το πως και το γιατί είναι τεράστια κουβέντα... Κάθε τι γνωρίζει την ακμή και την παρακμή του. Μου λείπει όμως (ποδοσφαιρικά) η Ιταλική φινέτσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτους περισσότερους λείπει το Καμπιονάτο όπως ήταν. Δυστυχώς έχουν συντελέσει πλείστοι παράγοντες για αυτή τη ραγδαία πτώση που γνωρίζει το ιταλικό ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο. Και από αυτή τη παρακμή, γρήγορα ή αργότερα θα πληγεί και η εθνική ομάδα.
ΔιαγραφήΑπό το '89 μέχρι το 98', στον τελικό του Πρωταθλητριών και του-τότε-Uefa, βλέπαμε σχεδόν πάντα μία ιταλική ομάδα, δείγμα της άνθησης του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ενδιάμεσα, ένας τελικός Μουντιάλ ('94). Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν οι Ισπανοί και πιο μετά οι Άγγλοι. Οι επιτυχίες αυτές έδιναν ενδιαφέρον και στο αντίστοιχο πρωτάθλημα. Αυτό που μου πιστεύω είναι ότι όλα κάνουν κύκλους: κάποια στιγμή, οι Ιταλοί θα επανέλθουν. Απλά, με δεδομένη τη συνέπεια των Γερμανών, αλλά και την εισβολή των Αράβων στο championnat, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για μια πιθανή αλλαγή στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Γαλλία και Γερμανία είναι ποδοσφαιρικές σχολές και ήταν απορίας άξιο πώς δεν είχαν δώσει βάρος στο να έχουν συνεπείς παρουσίες οι ομάδες τους σε τελικούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους Ιταλού πάντως, μην τους φοβάσαι. Θα βρουν τον τρόπο να τα καταφέρουν. Όπως, επίσης, μη λυπάσαι για τη φουρνιά των παιχταράδων που φεύγει. Ίσως να πάρει λίγο καιρό, αλλά σίγουρα θα έρθει η νέα φουρνιά.
Μακάρι να έχεις δίκιο φίλε Jim και τελικά το ιταλικό ποδόσφαιρο να μπει και πάλι στο δρόμο που πρέπει. Πράγματι, η άνοδος του γαλλικού και του γερμανικού πρωταθλήματος έχει δημιουργήσει ένα νέο ποδοσφαιρικό χάρτη και μετά λύπης μου διαπιστώνω πως αυτή η μετακίνηση έχει σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση του ποδοσφαίρου στον Βορρά και την αποδυνάμωση στον Νότο. Πλέον, μόνο η Ισπανία μένει...
ΔιαγραφήΚάποτε αποτελούσε το καλύτερο πρωτάθλημα ίσως μαζί με το Αγγλικό. Ακόμα και πρόσφατα είχε εξαιρετικούς παίκτες, θυμίζω μόνο μερικούς από αυτούς που πέρασαν από το ιταλικό πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝέντβεντ, Ντελ Πιέρο, Καναβάρομ Τρεζεγκέ, Καμορανέζι, Κιελίνι, Μπουφόν, Τιράμ, Βιειρά, Καφού, Ντίντα, Ζέεντορφ, Νέστα, Κοστακούρτα, Μαλντίνι, Πίρλο, Γκατουζο, Ιντζάγκι, Αμπροζίνι, Στάνκοβιτς, Καμπιάσο, Ζανέτι, Σέζαρ, Λούσιο, Σάμουελ, Τότι, Ντε Ρόσι, Περότα, Μπατιστούτα, κλπ.
Εγώ ήμουν ακόμα μικρός όταν ξεκίνησε η φουρνιά αυτή να κάνει τα θαλυματά της και ήμουν πραγματικά κολλημένος με το ιταλικό ποδόσφαιρο, το οποίο αποτελούσε κάποτε αγαπημένο προορισςμό πολλών σταρ.
Είναι κρίμα να βλέπεις σιγά σιγά να καταστρέφεται ένα πρωτάθλημα και 5-6 ομάδες που τόσο πολύ μάγεψαν τον ποδοσφαιρικό κόσμο και πρόσφεραν μοναδικές στιγμές θεάματος στους φιλάθλους.
Φανταστείτε, δηλαδή, ότι μετά το Καλσιόπολις, που έπεσε η Γιούβε, που προσωπικά δε συμπαθώ καθόλου, αλλά δεν αρνούμαι το μεγαλείο της, είχαν μείνει όλοι οι αστέρες της, έτσι από αγάπη για την φανέλα, την ξανανέβασαν, και οι τωρινοί κατέκτησαν το πρωτάθλημα.
Φιλοξενεί μερικές από τις πιο ιστορικές ομάδες παγκοσμίως, όπως η Μίλαν ή η Γιουβέντους και η Νάπολι του Μαραντόνα.
Είναι πραγματικά θλιβερό να ταλαιπωρείται από 2 σκάνδαλα μέσα σε 6 χρόνια και να αποδυναμώνεται τόσο πολύ λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Η Μίλαν έχει αναδείξει την κατά τη γνώμη μου, καλύτερη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου για κάποια χρόνια, θυμάστε, η παρέα των Μπαρέζι, Τασότι, Ντοναντόνι, Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, κλπ.
Στεναχωριέμαι όταν βλέπω ένα τόσο μεγάλο πρωτάθλημα να βυθίζεται στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης και πρωτοκλασάτες ομάδες αντί να είναι τα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του Τσάμπιονς ίγκ, να πολεμούν να φτάσουν προημιτελικά.
Είναι από τα πρωταθλήματα που με έκαναν να αγαπήσω το ποδόσφαιρο, και καταλαβαίνεται πώς νιώθω όταν το βλέπω σε τέτοια κατάσταση.
Εύχομαι να βγεί από τα προβλήματά του και να ξαναγίνει το κορυφαίο πρωτάθλημα.
Αυτά. Ζητώ συγγνώμη για το μέγεθος του σχολιου μου, αλλά ήθελα να εκφράσω τη δυσαρέσκεια και τη θλίψη μου όταν βλέπω τη Serie A να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση.
Καλή συνέχεια.
Καταρχήν, μην ζητάς συγγνώμη για το μέγεθος του σχολίου, ίσα ίσα, είναι μικρό για να αποτυπώσει το μεγαλείο αυτού του πρωταθλήματος. Υπήρχε μια περίοδος που η Ιταλία είχε δυναστεύσει το χώρο. Η εποχή αυτή σχετίζεται άμεσα με τη Μίλαν, όταν ο Μπερλουσκόνι είχε όρεξη και χρήμα και έκανε πολλές επενδύσεις, φέρνοντας την αφρόκρεμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (το ολλανδικό τρίο Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ), έχοντας έναν προπονητή ο οποίος έφερε επανάσταση στον τομέα της τακτικής (Αρίγκο Σάκκι) και μερικούς γηγενείς που έκαναν τη διαφορά.
ΔιαγραφήΕίναι πράγματι θλιβερό να βλέπεις αποδυναμωμένο αυτό το πρωτάθλημα που κουβαλά τόση μεγάλη ιστορία. Ελπίζω πως θα επανέλθει κάποτε, αν και λόγω της κρίσης που μαστίζει και τους συμπαθείς μας γείτονες, το βλέπω αρκετά δύσκολο. Μακάρι να κάνω λάθος, βέβαια.
Το ιταλικό πρωτάθλημα είχε αίγλη γιατί πήγαιναν εκεί κάποιοι από τους καλύτερους ξένους παίχτες του κόσμου.Ελάχιστοι Ιταλοί παίχτες ήταν παιχταράδες,πολλές χρυσές μετριότητες (τύπου Βιέρι)βαφτίζονταν παιχταράδες μόνο και μόνο επειδή ήταν Ιταλοί.Εκεί που πραγματικά είναι κανείς να απορεί είναι η εθνική Ιταλίας.Δεν θα σταθώ στο πως πήρε τα 2 Μουσολινικά Μουντιάλ του 1934 και 1938 με όλα αυτά τα αίσχη που έγιναν τότε,ούτε το Μουντιάλ του 1982 που σχεδόν όλοι οι παίχτες πιάστηκαν θετικοί σε χρήση απαγορευμένης ουσίας και θάφτηκε εντέχνως,όπως και το Εuro 1968 με τη σφαγή εναντίον των Σοβιετικών και το κέρμα που δεν είδε κανείς αν ήταν κορώνα ή γράμματα μέσα στη Νάπολη.Το περίεργο είναι πως κάποιοι δηλώνουν λάτρεις του επιθετικού ποδοσφαίρου ή έστω του ποδοσφαίρου κατοχής και παράλληλα δηλώνουν και υποστηρικτές της Ιταλίας.Μιας ομάδας με τα εντελώς αντίθετα χαρακτηριστικά που διαχρονικά παίζει το πιο προβλέψιμο και πιο βαρετό ποδόσφαιρο.Η μπάλα δεν είναι μόνο στρατηγική και άμυνα-άμυνα-άμυνα άντε και καμιά αντεπίθεση μπας και καταφέρουμε να κλέψουμε το παιχνίδι.Πάνω απο όλα είναι θέαμα.Αυτή είναι η πραγματικότητα,όσο κι αν δεν αρέσει σε ορισμένους. Ένας υποστηρικτής της Ολλανδίας
Διαγραφή