Mane Garrincha: Το χαμένο αστέρι της Βραζιλίας

Είναι γνωστή η κουβέντα και η κόντρα που έχει αναπτυχθεί για το ποιος είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου, με τους μεν να υποστηρίζουν τον τεράστιο Pele και τους άλλους να τάσσονται υπέρ του απίστευτου Maradonna. Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλά τα επιχειρήματα που έχουν φέρει εκατέρωθεν πλευρές και για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να βάλουμε οπωσδήποτε κάποιον στη κορυφή της πυραμίδας. Και εγώ πίστευα πως είναι αυτοί οι δύο πρώτα και μετά ακολουθούν όλοι οι άλλοι. Μέχρι που ανακάλυψα ένα βίντεο με τον Garrincha...

Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν αρκετοί που θα έχουν ακουστά τον βραζιλιάνο ακραίο χαφ. Για όσους δεν τον ξέρουν, αφήστε με να προσπαθήσω να σας τον γνωρίσω όσο καλύτερα μπορώ. Γεννημένος το 1933, o Garrincha γεννήθηκε σε μία φτωχογειτονιά της Βραζιλίας, κάτω από συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης. Το κακό γι'αυτόν είναι πως γεννήθηκε με σοβαρά προβλήματα, καθώς είχε κυρτή σπονδυλική στήλη, το δεξί του πόδι έπαιρνε κλίση προς τα μέσα και το αριστερό του ήταν 6 εκατοστά κοντύτερο και είχε κλήση προς τα έξω. Έχει λεχθεί πως δεν είχε καταφέρει να περπατήσει μέχρι την ηλικία των 9.

Οι σκάουτερ το είχαν εντοπίσει εδώ και καιρό, ωστόσο ο ίδιος, αν και απίστευτα ταλαντούχος δεν επεδίωκε επαγγελματική καριέρα. Ευτυχώς για το άθλημα, σύντομα άλλαξε αυτή του την απόφαση, όταν και εντάχθηκε στην βραζιλιάνικη Botafogo, σε ηλικία περίπου 20 ετών. Είναι η ομάδα στην οποία και έκανε τεράστια καριέρα και καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των περισσότερων βραζιλιάνων σαν κορυφή.

Ο Garrincha κατάφερε αυτό που θεωρούνταν απίθανο: Να παίξει ποδόσφαιρο και μάλιστα κάνοντας το μειονέκτημα του προτέρημα. Αν και είχε χίλια δυο προβλήματα στα κάτω άκρα του, αν και όπως λέγεται έπασχε από πολυομυελίτιδα, "το μικρό πτηνό" (αυτό σημαίνει το όνομα Garrincha, το οποίο και είναι ψευδόνυμο) κατάφερε να διαψεύσει τους πάντες και να φθάσει στο πάνθεον του παγκόσμιου αθλητισμού, με τη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την εθνική ομάδα της πατρίδας του το 1958 και το 1962.

Ο Garrincha έπαιζε τελείως άναρχα. Δεν ήξερε από συστήματα, δεν γνώριζε τι σημαίνει παίζω με σκοπιμότητα. Ο κάθε προπονητής που είχε δεν απαιτούσε από αυτόν να διατηρεί κάποια θέση. Απλά τον έβαζαν μέσα και στην ουσία του έλεγαν: "Κάνε ότι θέλεις". Και αυτό έκανε. Έχει ανακηρυχθεί από τη Fifa ως ο κορυφαίος ντριπλέρ στην ιστορία του αθλήματος και όχι άδικα. Η ελαστικότητα του κορμιού του, η ταχύτητα του και το στοιχείο του απρόβλεπτου που είχε τον καθιστούσε τον πλέον επικίνδυνο παίκτη για την αμυντική λειτουργία των αντιπάλων του.

Στο παλμαρέ του είχε τα εξής όπλα: Δυνατό και εύστοχο σουτ, ταχύτητα, εκτελέσεις στημένων, καλές σέντρες και φυσικά εξαιρετική ικανότητα στις ντρίπλες απόρροια της απαράμιλλης τεχνικής του κατάρτισης. Επίσης, παρά το μικρό του μέγεθος (1,69) ήταν ιδιαίτερα νευρικός, δεν έπεφτε εύκολα, δεν καταλάβαινε από σκληρά και αντιαθλητικά μαρκαρίσματα, τα οποία σε εκείνη την εποχή ήταν σήμα κατατεθέν.

Ο Mane Garrincha δεν θα μπορούσε να είχε κάνει οτιδήποτε άλλο στη ζωή του. Ο πατέρας του ήταν βίαιος και αλκοολικός, ένα στοιχείο που απέκτησε έπειτα, δυστυχώς, και ο ίδιος. Το μορφωτικό του επίπεδο ήταν ανύπαρκτο και το διανοητικό του επίπεδο, πιθανόν και λόγω των δύσκολων παιδικών του χρόνων, ιδιαίτερα χαμηλό. Εξάλλου, είναι γνωστή η ιστορία όπου μετά το τέλος του τελικού του Μουντιάλ το 1958, όπου η Βραζιλία κέρδισε, έβλεπε τους συμπαίκτες του να πανηγυρίζουν σαν τρελοί και είχε μείνει με την απορία γιατί πανηγύριζαν. Δεν είχε καταλάβει πως είχε κερδίσει το παγκόσμιο κύπελλο, νόμιζε πως θα είχε και επαναληπτικό αγώνα.

Όσο καλλιτέχνης ήταν εντός των αγωνιστικών χώρων, όσα απίστευτα πράγματα έκανε εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, άλλο τόσο άσχημη ήταν η ζωή του. Πέθανε λόγω του αλκόολ σε ηλικία μόλις 49 ετών, περιθωριακός, έχοντας κάνει οκτώ παιδιά και εν συνεχεία εγκαταλείποντας τη γυναίκα του για μία τραγουδίστρια και έχοντας σκοτώσει την ίδια του τη πεθερά, χτυπώντας τη με το αυτοκίνητό του υπό την επίρροια, βεβαίως, αλκοόλ.

Όλοι μας θα πρέπει να θυμόμαστε τον Garrincha κυρίως για τις επιδόσεις του στον αγωνιστικό χώρο. Για εμένα, λαμβάνοντας υπόψην τα δεκάδες ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα του, είναι από τους καλύτερους που έχουν αγωνιστεί στο άθλημα. Ήταν ο παίκτης-καλλιτέχνης. Το γεγονός ότι σε 50 εμφανίσεις του με τη φανέλα της Βραζιλίας έχασε μόλις έναν αγώνα, το τελευταίο του, σημαίνει πολλά. Στη κηδεία του βρέθηκαν χιλιάδες βραζιλιάνοι για να αποδώσουν τιμή στη μνήμη του. Για τους Βραζιλιάνους, ο Garrincha ήταν ανώτερος του Pele.

Δεν έχει σημασία να κάνουμε συγκρίσεις, δεν είναι καν αναγκαίο να κάνουμε συγκρίσεις. Οι Pele, Maradonna, Cruyff έχουν μείνει όλοι τους στην ιστορία για κάποιον λόγο, διότι προσέφεραν όσα λίγοι στο ομορφότερο άθλημα του πλανήτη. Έτσι λοιπόν, όλοι μας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το απίστευτο ταλέντο του Garrincha, του χαμένου αστεριού της Βραζιλίας. Ενός παίκτη που θα πρέπει να βρίσκεται δίπλα στα ονόματα όλων των μεγαθήριων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Εξάλλου, και αυτός, ένα τέτοιο ήταν.