Ντέμης Νικολαϊδης: Μια παρεξηγημένη φιγούρα

Σκεφτόμουν εδώ και καιρό να γράψω ένα άρθρο σχετικά με τον πρώην πρόεδρο της ΑΕΚ. Ο Ντέμης Νικολαϊδης υπήρξε σαν ποδοσφαιριστής ένας από τους πιο αγαπητούς αθλητές που έχουν φορέσει τη κιτρινόμαυρη φανέλα. Σαν παίκτης ήταν πολύ καλός, με τσαμπουκά, ταχύτητα, ντρίμπλα και καλά τελειώματα. Όμως σήμερα δεν θα κάνω μια ανάρτηση για την αξία του σαν παίκτη, αλλά για τη θέση του προέδρου που κατείχε μέχρι και πριν από μερικά χρόνια.

Μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ασχολήθηκε με την ΑΕΚ. Οι μισοί περιμένουν την επιστροφή του και εξήρουν τα χρόνια που ήταν στο προεδρικό θώκο του συλλόγου, ενώ άλλοι τον βρίζουν και τον καταράζονται, θεωρώντας ότι η ΑΕΚ πληρώνει εν πολλοίς τα δικά του σφάλματα. Στα αρνητικά του θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η απόφαση του να δώσει στην αστυνομία ονόματα οργανωμένων οι οποίοι είχαν κάνει επεισόδια. Με αυτή του τη κίνηση, ο Ντέμης Νικολαϊδης έγινε persona non grata στις τάξεις της Original.

Αλήθεια όμως, η αποχώρηση του παλαίμαχου άσσου από τα κοινά της Ένωσης λειτούργησε ευεργετικά ή όχι; Αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα, το οποίο δεν επιδέχεται ένα ξερό ναι ή όχι. Διότι, αν βάλει κανείς μέσα σε ένα δωμάτιο 100 φίλους της ΑΕΚ από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, άλλοι οργανωμένοι, άλλοι όχι, θα ακουστούν 101 διαφορετικές απόψεις. Έχοντας διανύσει περίπου τρία+ έτη χωρίς τον Ντέμη Νικολαϊδη, πλέον μπορούμε να δούμε το αντίκτυπο της αποχώρησης.

Πρώτα πρώτα, ο πρώην πρόεδρος της ΑΕΚ κατάφερε να συσπειρώσει τον κόσμο σε μία κρισιμότατη περίοδο για το μέλλον της ομάδας. Έσωσε, με αμφιλεγόμενο τρόπο, την ομάδα από την απειλή της Δ' Εθνικής και κατάφερε να πουλήσει περί τα 17.000 διαρκείας, όταν ο ίδιος είχε θέσει για ταβάνι τα 15.000. Το αγαπημένο, τότε, παιδί της εξέδρας, έδωσε όραμα, πίστη στον κιτρινόμαυρο λαο για καλύτερες μέρες. Αν και όλοι ήξεραν πως το υλικό της ομάδας ήταν πολύ κατώτερο και πως ρεαλιστικός στόχος θα ήταν μια αξιοπρεπής θέση στο πρωτάθλημα, η ομάδα του 2004 έφθασε μία ανάσα από τον τίτλο, με προπονητή τον Φερνάντο Σάντος. Όλα αυτά, στη πρώτη του χρονιά.

Το πρόσημο στη πρώτη σεζόν του Νικολαϊδη είναι θετικό. Μάλιστα, οι ικανοποιημένοι φίλαθλοι της ομάδας στήριξαν ακόμη περισσότερο την ομάδα, πράγμα που φαίνεται από τις κάρτες διαρκείας, που αυξάνονταν με το πέρασμα των χρόνων και από τη προσέλευση του κόσμου στο ΟΑΚΑ. Το παγωμένο αυτό γήπεδο, που δεν είναι έδρα, μάζευε έναν ικανοποιητικότατο, για τα τότε δεδομένα, αριθμό φιλάθλων, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί πως αν η ΑΕΚ φέτος μάζευε τόσο κόσμο, τώρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Φυσικά, για να διατηρηθεί μια ομάδα, θα πρέπει να γίνουν ορισμένες επενδύσεις. Εκεί ξεκινάνε και τα αρνητικά του προέδρου της Ένωσης. Συνολικά, έφερε ένα καράβι παίκτες, από τον Μπούρμπο και τον Κρασά, στον Σοάρες και τον Σκόκο και από τον Έμερσον και τον Τόζερ, στον Ριβάλντο και τον Λυμπερόπουλο. Πολλοί κατηγόρουν τον Νικολαϊδη για αποτυχημένες κινήσεις όπως τα 800.000 για τον Λαγό, η απόκτηση του Καπετάνου, το μισό εκατομύριο για τον δανεισμό του Πελετιέρι και τα 3,5 εκατομύρια για τον Ραφίκ Τζιμπούρ. Αυτά έιναι μόνο μερικά ονόματα που πιστώνεται ο πάλαι ποτέ πρόεδρος της Ένωσης.

Ασφαλώς, οι παραπάνω κινήσεις δεν ήταν πετυχημένες. Μάλιστα, αρκετές από αυτές ήταν λαχεία. Διότι ναι, μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον σύζυγο της Δέσποινας Βανδής για σπατάλη χρημάτων σε αμφιβόλλου ποιότητος παίκτες που δεν βγήκαν, ωστόσο, έγιναν και πολύ πετυχημένες κινήσεις. Μεταξύ αυτών, η απόκτηση του Ριβάλντο, η ανακάλυψη των Μπλάνκο και Σκόκο, η αγορά του Τόζερ και του Ζούλιο Σέζαρ, ο ερχομός των διεθνών Κατσουράνη και Λυμπερόπουλου και η επιστροφή του Δέλλα είναι μερικές από τις πετυχημένες μεταγραφές του.

Βέβαια, ο Ντέμης Νικολαϊδης ήταν ένας πολύ νεαρός σε ηλικία πρόεδρος και η απειρία του σε πολλούς παράγοντες, ήταν η αιτία να γίνουν σπατάλες, οι οποίες βαραίνουν μέχρι σήμερα την ομάδα. Από τον διαχειριστικό έλεγχο που βγήκε στη δημοσιότητα πριν από έναν περίπου χρόνο, είδαμε να δίνονται περί το ένα εκατομύριο για...έπιπλα, αυξήσεις συμβολαίων εν μία νυκτί (του Ενσαλίβα συγκεκριμένα) και πολυδάπανες μεταγραφές που η ΑΕΚ μέχρι πέρσι ξεπλήρωνε (βλέπε Τζιμπούρ).

Σημαντική επιτυχία του ήταν και εισροή εσόδων. Επί της προεδρίας του, η Ένωση συμμετείχε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα οικονομικά του συλλόγου. Επίσης, κατάφερε να μοσχοπουλήσει παίκτες. Ο Παπασταθόπουλος έφερε συνολικά και μετά τη μεταγραφή του στη Μίλαν, κοντά στα 3,8 εκατομύρια, ο Τόζερ πωλήθηκε για 1,5 στη βελγική Γκένκ και ο Σορεντίνο έφερε στα ταμεία κοντά στα 2 εκατομύρια. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις επιτυχίες του, καθώς υπολογίζεται πως η ΑΕΚ κέρδισε περίπου 10 εκατομύρια από τις μεταγραφές στη τετραετία του Νικολαϊδη.

Ασφαλώς, στον φίλαθλο της ομάδας δεν σημαίνει και πολλά το ότι ο Νικολαϊδης έφερε έσοδα από μεταγραφές. Οι κιτρινόμαυροι φίλοι θέλουν τίτλους, θέλουν πρωτάθλημα. Επί Νικολαϊδη η ΑΕΚ μία φορά άγγιξε τον τίτλο ενώ άλλη μία τον έχασε στα χαρτιά ελέω Βάλνερ. Αυτή η απώλεια του τίτλου ήταν μία από τις κύριες αιτίες της αποχώρησης του από την ΑΕΚ, η οποία έχασε πολλά από τη μη κατάκτηση του τίτλου, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο.

Και τώρα να απαντήσω στο ερώτημα που έθεσα στην αρχή. Ήταν τελικά θετικό ή αρνητικό το ότι έφυγε ο Νικολαϊδης; Δύο είναι οι απαντήσεις, οι οποίες σχετίζονται με τη χρονική περίοδο. Η πρώτη απάντηση τοποθετείται λίγο μετά την αποχώρηση και τότε θυμάμαι πως πίστευα ότι ίσως και να είναι θετική μια αλλαγή, για να πάψει επιτέλους η μάχη με τους οργανωμένους που έκανε κακό στην ομάδα. Επίσης, πιστώθηκε το ότι διάλυσε την ομάδα που πήρε (στο γήπεδο όπως λένε οι φίλαθλοι) το πρωτάθλημα.

Η δεύτερη απάντηση δίνεται με βάση τα χρόνια που πέρασαν. Είμαστε στο 2011, κοντά στο 2012 και θεωρώ πως η ΑΕΚ έχασε πολλά από την αποχώρηση του. Επί Νικολαϊδη το γήπεδο είχε πολύ κόσμο, σημειώθηκε ρεκόρ στα διαρκείας και οι φίλαθλοι έδειχναν υπομονή και πίστη στο πλάνο που υπήρχε. Επιπλέον, η ΑΕΚ ήταν ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια, πλέον η ομάδα έχει γίνει καφενείο εξαιτίας αυτών που τη διοικούν. Το υλικό σε σχέση με το υπάρχον ήταν καλύτερο και η ΑΕΚ ήταν αγωνιστικά υγιής. Δεν εντυπωσίαζε, αλλά ποτέ δεν παράταγε παιχνίδια, ποτέ δεν έδειχνε συνοικιακή ομάδα.

Και για να κλείσω, να το θέσω διαφορετικά. Κιντής, Θανόπουλος, Αδαμίδης. Αυτοί ήταν οι μετέπειτα πρόεδροι της ομάδας. Και οι τρεις μαζί δεν έκαναν τίποτα μπροστά σε αυτό που επιχείρησε ο Ντέμης Νικολαϊδης. Το "ντεμοτεχνίο" όπως αποκαλούν τη διοίκηση της ΑΕΚ οι εχθρικά διακείμενοι προς τον Νικολαϊδη, ήταν τουλάχιστον "πιο ομάδα" απ'ότι το έκτρωμα που βλέπουμε μετά την αποχώρηση του. Ναι, έκανε πολλά λάθη, αλλά έκανε και πολλά καλά. Πλέον, γίνονται μόνο λάθη, τίποτα καλό και μία από τις σημαντικότερες ομάδες στην Ελλάδα ολοένα και μικραίνει.

Αυτή, βέβαια, είναι η δική μου άποψη.