Valencia CF: Το οικονομικό πλάνο μιας ανταγωνιστικής και συνάμα χρεωμένης ομάδας

Η Βαλένθια ίσως αποτελεί ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό θαύμα. Μία ομάδα η οποία λογίζεται, βάσει τίτλων, ως ο τρίτος ισχυρότερος σύλλογος του ισπανικού πρωταθλήματος, πίσω από τις Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, η οποία ωστόσο βιώνει απίστευτες δυσκολίες σε ότι αφορά τα οικονομικά της δεδομένα, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται κάθε χρόνο να διώχνει σημαντικούς παίκτες από το ρόστερ προκειμένου να μειώσει το υπέρογκο χρέος της. Ωστόσο, παραμένει ανταγωνιστική.

Γύρω στο 2008-09 άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο σύλλογος. Υπέρογκα ποσά σε μεταγραφές και συμβόλαια και η επιθυμία να δημιουργηθεί ένα νέο στάδιο όπου θα χωρά περισσότερους φίλους των νυχτερίδων, έφτασαν τον σύλλογο κοντά στην οικονομική καταστροφή, με χρέη που υπολογίζονται πως φθάνουν πάνω από τα 400 εκατομμύρια ευρώ, με απλήρωτους παίκτες και τεχνικό επιτελείο και την ομάδα να βρίσκεται σε αγωνιστικό μαρασμό.

Για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα η Βαλένθια μείωσε σημαντικά τον πήχη και έπεσε σε αφάνεια. Για μια τριετία η Βαλένθια δεν μπορούσε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από μία θέση στο μέσο του βαθμολογικού πίνακα. Μάλιστα, τη σεζόν 2007/08 μάχονταν μέχρι και για την παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία του Ισπανικού Πρωταθλήματος. Το καλοκαίρι του 2009 ανέαβε χρέη προέδρου ο Μανουέλη Γιορέντε με μοναδικό στόχο την οικονομική εξυγίανση της ομάδας.

Το έργο του ακόμη και σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο δρόμος ήταν και είναι δυσβάσταχτος και απαιτούνταν πολλές θυσίες προκειμένου να ορθοποδήσει ο σύλλογος. Ο πρόεδρος της ομάδας προσπάθησε να αφυπνίσει τους φιλάθλους της ομάδας και ήλπιζε πως ο κόσμος θα ανταποκριθεί και θα αγοράσει διαρκείας εισιτήρια. Κάτι που έγινε. Εκτός όμως από αυτό, ο σύλλογος είχε την ανάγκη να βρει παραπάνω έσοδα, πέραν από τηλεοπτικά δικαιώματα, το πριμ συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ και τους πόρους από χορηγίες. Έτσι λοιπόν, προωθήθηκε η λύση της πώλησης παικτών.

Το καλοκαίρι του 2010 ο Νταβίντ Βίγια άφηνε την αγαπημένη του Βαλένθια και τον κόσμο που τόσο τον αγάπησε για να μετακινηθεί στη Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί πλήρωσαν περί τα 40 εκατομμύρια για να φέρουν τον Ισπανό στράικερ στο Καμπ Νου. Την ίδια περίοδο, ένας άλλος Νταβίντ, ο Σίλβα, επιβιβάζεται στο αεροπλάνο με προορισμό το Μάντσεστερ για χάρη της Σίτυ. Το κόστος της μετακίνησης έφτασε τα 33 εκατομμύρια. Έπίσης η Βαλένθια κατάφερε και έδιωξε τον Ζίγκιτς για το ποσό των 7 εκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος μετακινήθηκε στη Μπέρμινγχαμ.

Το 2011 είχαμε πωλήσεων συνέχεια. Η τριπλέτα των Βίγια, Σίλβα, Μάτα αποτέλεσε και επίσημα παρελθόν το 2010, όταν έφυγαν οι δύο πρώτοι. Το 2011 έφυγε και το τρίτο μέλος, με τον Ισπανό διεθνή να μετακομίζει στο Λονδίνο για χάρη της Τσέλσι, η οποία έδωσε στη Βαλένθια το ποσό των 28 εκατομμυρίων ευρώ. Παράλληλα, αποχώρησε και ο Χοακίν που μετακινήθηκε στη νεόπλουτη Μάλαγα για 4,5 εκ. ενώ η Μάλαγα αγόρασε και τον Ίσκο, ο οποίος ανδρώθηκε στις ακαδημίες της Βαλένθια, για 6 εκατομμύρια.

Είναι λογικό, πολλοί να θεωρήσουν πως όταν ένας σύλλογος χάνει τόσο σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, θα βυθιστεί σε μία ατέρμονη αγωνιστική κρίση. Και όμως η Βαλένθια το απέφυγε. Και εκεί συνίσταται το θαύμα που ανέφερα στον πρόλογο. Διότι η Βαλένθια, προτού διώξει παίκτες έχει ήδη αποφασίσει το ποιοι θα είναι οι αντικαταστάτες. Όταν το καλοκαίρι έφυγαν οι Βίγια και Σίλβα, ο σύλλογος απέκτησε τους φθηνότερους Σολδάδο, Τζόνας και Τίνο Κόστα, οι οποίοι συνολικά κόστισαν 18 εκατομμύρια, δηλαδή ούτε καν τα μισά χρήματα της πώλησης του Βίγια. Το 2011 ο Πιάττι υπέγραψε στην Βαλένθια για 7,5 εκατομμύρια, σαν αντικαταστάτης του Μάτα.

Παράλληλα, γίνεται δουλειά και στις ακαδημίες του συλλόγου, αλλά και στο τμήμα σκάουτινγκ της ομάδας. Ήδη ανέφερα τον Ίσκο, που μετακινήθηκε στη Μάλαγα, ενώ ετοιμάζεται και νέα φουρνιά ταλέντων, προεξέχοντως του Πάκο Αλκασέρ, ο οποίος λογίζεται ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ισπανίας. Τέλος, το τμήμα σκάουτινγκ είναι υπεύθυνο για τη απόκτηση παίκτων με χαμηλό κόστος και υψηλή συνεισφορά. Τέτοιοι είναι οι Φεγκουλί, που αποκτήθηκε ως ελεύθερος από την γαλλική Γκρενόμπλ, ο Ραμί που κόστισε μόλις 6 εκατομμύρια και αποτελεί στυλοβάτη της άμυνας και ο Τζόνας, που κόστισε 1,25 εκατομμύρια ευρώ.

Το καλοκαίρι του 12 ξεκίνησε με μία ακόμη μεγάλη πώληση. Αυτή του Τζόρντι Άλμπα, που μετακινήθηκε στην Μπαρτσελόνα για 14 εκατομμύρια. Ένας παίκτης που κόστισε στη Βαλένθια μόνο 6 χιλιάδες ευρώ! Επίσης έχουν φύγει και άλλοι παίκτες, όπως ο Τοπάλ, ο Αντούριθ και ο Μόχα. Συνολικά, η Βαλένθια έχει βγάλει κοντά στα 23 εκατομμύρια μόνο από τις πωλήσεις παικτών. Και ακόμη βρισκόμαστε στις αρχές της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου. Παράλληλα, η ομάδα έχει κάνει ήδη ορισμένες προσθήκες.

Αποκτήθηκε έναντι 2,5 εκ. ο Ζόναθαν Βιέρα, που αγωνίζονταν στην Λας Πάλμας, ομάδα στη δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας, και λογίζεται ως ένας πολύ καλός και ελπιδοφόρος χαφ. Ο αριστερός μπακ χαφ Αντρές Γκουαρντάδο μετακινήθηκε στις νυχτερίδες ως ελεύθερος. Τέλος, για να καλυψουν το κενό στα δεξιά της άμυνας, οι διοικούντες ανακοίνωσαν την απόκτηση του Πορτογάλου Ζοάο Περέιρα, διεθνή με τη πατρίδα, που πέρσι αγωνίζονταν στην Σπόρτινγκ Λισσαβώνας. 3,7 εκ. κόστισε.

Το πλάνο της ομάδας είναι σαφές. Πουλάω ακριβά, αντικαθιστώ οικονομικά και ποιοτικά και επενδύω σε ακαδημίες και στο τμήμα σκάουτινγκ. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Κάθε χρόνο βγαίνει τρίτη στο πρωτάθλημα, εξασφαλίζει τη συμμετοχή της στη κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης (και τα έσοδα αυτής) και παίζει όμορφο ποδόσφαιρο. Πέρσι βγήκε και πάλι τρίτη και έφτασε στα ημιτελικά του Europa League και του ισπανικού κυπέλλου. Φανταστείτε, δηλαδή, να μην είχε οικονομικά προβλήματα η ομάδα.

Ασφαλώς, το οικονομικό πλάνο που ακολουθεί η Βαλένθια μόνο εύκολο δεν είναι σε εφαρμογή. Όπως ανέφερα, η ομάδα πέρασε από μία σημαντική περίοδο αγωνιστικής κρίσης και η πίεση του κόσμου ήταν μεγάλη. Ωστόσο η πίστη στο πλάνο και η αφοσίωση των διοικούντων σε αυτό έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε σήμερα. Μία ομάδα η οποία έχει καταφέρει να ισοσκελίσει έσοδα και έξοδα, που δαπανά για μεταγραφές λιγότερα από όσα αποκομίζει και που καταφέρει να είναι ανταγωνιστική. 

Με απλά λόγια, είναι άξια συγχαρητηρίων.